Some like it hot

(Daphne, Josephine og Sugar)

Um daginn horfðum við á myndina Some like it hot, frá árinu 1959, með Marilyn Monroe. Myndin fjallar um tvo farandshljómfæraleikara sem bregða sér í gervi kvenna til að forðast mafíuforingja, sem vill kála þeim vegna morðs sem þeir urðu vitni að. Mennirnir ganga til liðs við farandshljómsveit sem er aðeins skipuð ungum konum. Þar kynnast þeir einni sérstaklega heillandi stúlku og verða þeir báðir yfir sig hrifnir af henni. Mafían er þó aldrei langt undan og svo illa vill til að þeir ramba beint í flasið á henni, á árshátíð mafíósa, á sumarleifisstað fyrir ríka þar sem hópurinn á að halda tónleika.

Myndin er afskaplega skemmtileg og hefur elst vel, annað en margar gamlar grínmyndir. Aðalleikararnir eru fyndnir og má sjá einkonar Ladda-grín hja þeim, frekar ýktan leik, en þó ekki um of. Þ.e. vel hepnaðir grínleikarar. Þetta er eina myndin sem ég hef séð sem Marilyn Monroe leikur í (hef þó séð þessa áður) en hún virkar vel í hlutverki sínu, sem svolítið naïve vandræðastelpa, sem reynir að krækja í milljónamæring, til að sjá fyrir sér (fullkomlega eðlilegt það). Ég hafði reglulega gaman af þessari mynd og hún hélt athyglinni allan tímann (sem veruðr að teljast nokkuð, eftir 7 tíma skóladag). Það er klassískt grín að klæða karlmenn upp í kvenmannsföt en þarna tekst það óvengju vel. Ætli það sé ekki vegna þess að persónurnar í myndinni virðast ganga það langt í að leika hlutverk sitt sem konur að þeir eiga það til að gleyma að þeir séu í raun karlmenn. Áminning um það kemur alltaf inn á milli og stuðlar hin sjóðheita 'Sugar Cane Kowalczyk' (Monroe) oftast að því. Það er áhugavert að fylgjast með leik Monroe, sérstaklega með hliðsjón af því hversu mikið kyntákn hún var á þessum tíma. Það er skondið að hin fallega, hjálparlausa og svolítið 'clueless' kona hefur þótt afar heillandi. Það eru nú samt aðalleikararnir, þeir Tony Curtis og Jack Lemmon (Joe- 'Josephine' og Jerry- 'Daphe') sem gera myndina eins skemmtilega og hún er í raun.

Kempurnar Tony Curtis (t.v.) og Jack Lemmon

Í sýnishorn úr myndinni:

New Moon

Í kvöld fór ég á mynd númer 2 í hinnigífurvinsælu Twilight seríu; New Moon. Hún vaaar fín, segjum það bara. Bækurnar sem myndirnar eru gerðar eftir er líka fínar, svo það er allavega ekki hægt að kvarta yfir að það sé verið að eyðileggja einhverja epíska bókaseríu.

Myndin var (eins og við mætti búast) frekar rómantísk (væmin) og skartaði fleygum setningum á borð við:

"Leaving you is the hardest thing I've done in a 100 years"

"Living in a world without you is not worth living"

Semsagt mikið af tilfinningaþrungnum senum. Kannski aðeins of mikið. Jájá, hún elskar hann voða mikið og hann hana en getur ekki látið undan þránni því hann vill éta hana, við náðum því í fyrstu myndinni, það þarf ekki endalaust að vera að tönnslast á því. Þær senur sem voru aðeins hraðari voru alveg ágætar og ég hefði viljað sjá meira af þeim. Sumar setningar voru svo skrýtnar að maður vissi varla hvort það væru leikararnir sem væru svona slæmir eða bara handritið sem væri kjánalegt Ef ég mætti ráða væri myndin meira í líkingu við alvöru ævintýri heldur en melódramatíska unglingaástarsögu.

Niðurstaðan er sú að þetta er mynd algjörlega gerð til að græða meiri peninga á vinsælli bókaseríu. Hún er sniðin með unglingsstelpur sem aðalmarkhóp (er þó ekki að segja að strákar geti ekki haft gaman af henni....kommon, það eru varúlfar í henni). Ágæt skemmtun, en ekkert sérlega djúp, þá eru bækurnar betri. Get reyndar ekki kvartað yfir skemmtanagildinu þar sem ég hafði ágætlega gaman af því að ræða um aðalleikarana sem voru hálfnaktir mestallan tímann. Alltaf vinsælt að fiffa upp slakar stelpumyndir með því.

Við undirbúning fyrir fyrilestur um Roman Polanski horfði ég á þá frægu mynd, Rosemary's baby. Ég hafði aldrei séð hana áður og aðeins séð eina senu úr myndinni, svo ég vissi ekki við hverju ætti að búast.

Rosemary's baby er að mínu mati frekar sálfræðitryllir heldur en hryllingsmynd. Megnið af myndinni er það ekki ógeð eða hryllingur sem hræðir mann heldur hin yfirvofandi ógn. Myndin fjallar í stuttu máli um hjón, Guy og Rosemary Woodhouse, sem flytja inn í nýja íbúð í New York, árið 1965. Undarlegir, hræðilegir hlutir fara að gerast, meðal annars fremur ung stúlka sem er í umsjá eldri hjóna á efri hæðinni, sjálfsmorð með að stökkva út um glugga. Woodhouse hjónin reyna að eignast barn og Rosemary verður ólétt eftir dularfullt kvöld þar sem hún lognast út af og dreymir að henni sé nauðgað af djöflinum. Guy, vingast við eldri hjónin á efri hæðinni, en þau sýna óvenjumikinn, ef ekki sjúklegan áhuga á óléttu Rosemary.

Roman Polanski virðist vera illa við að láta myndir enda vel og þessi er engin undantekning en endirinn vekur upp hroll í manni. Það er reyndar svolítið skrýtið en mér finnst að það að illur endir mynda Polanski sé það sem geri þær svona góðar. Það var gerð framhaldsmynd sem sýnd var í sjónvarpi og fjallaði einmitt um örlög barns Rosemary (og endar líka illa). En ég ætla ekki að fara út í þá sálma hér.

RIFF myndir

Ég fór á 6 myndir á RIFF:

(í þeirri röð hversu góðar mér þótti þær)

6. Another Planet

5. Bi the way

4. Prodigial Sons

3. Rocky Horror Picture Show

2. Dogtooth

1. Mommy is at the hairdresser's

Another planet

Heimildarmynd um börn sem búa við misgóðar aðstæður úti í heimi. Myndin er sýnir áhugaverða hlið á heiminum sem maður hefur ekki séð mikið af áður en tekst hins vegar ekki að gera það á áhugaverðan hátt. Maður upplifir ekki neina nálægð með persónum í myndinni þrátt fyrir að þær segi frá hörmulegu hversdagslífi þeirra.

Kostir: Flott umhverfi og góður efniviður

Gallar: Lítil nálægð í viðtölum og verður myndin jafnvel langdregin á köflum.

Bi the way

Tvær ungar stelpur gera heimildarmynd um tvíkynhneigð í Bandaríkjunum. Myndin er frekar fyndin og skilur alveg eftir sig nokkrar pælingar en gefur þó frekar litla heildarsýn á samkynhneigð í Bandaríkjunum. Mikið meira er fjallað um stelpur sem eiga það til að titla sig tví- eða samkynhneigðar á augljósu tilrauna- og mótþróaskeiði.

Kostir: Fyndin

Gallar: Einblínir og mikið á stelpur á gelgjuskiði í sleik við aðrar stelpur á gelgjuskeiði.

4. Prodigial sons

Virkilega áhugaverð heimildarmynd um kynskipting sem snýr aftur í heimabæ sinn til að hitta gamla bekkinn sinn og reyna að mynda einver tengsl við bróður sinn sem á við erfiðan sjúkdóm að etja. Já, þetta hljómar eins og frekar þunglyndisleg mynd en hún kemur á óvart.

Kostir: Góð mynd sem sýnir vel hvað fjölskyldan þarf að ganga í gegnum

Gallar: Visrðist á tímum eiga meira í ætt við skáldsögu frekar en heimildarmynd

Eftir myndina fengum við að spjalla við leikstjórann sem er sjálf aðalpersónan, kynskiptingurinn. Hann/hún sagði frá ákvörðun sinni að afhjúpa ekki óvengjuleg fjölskyldutengsl bróðursins fyrr en seinna í myndinni því hún vildi ekki að það hefði áhrif á hvernig áhorfendur upplifðu persónu hans. Mjög skynsamleg ákvörðun.

3. The Rocky Horror Picture Show

Gömul og góð. Annað eða þriðja skiptið sem ég horfi á þessa mynd og hún er ennþá jafnskemmtileg.

Kostir: Skemmtileg sýra

Gallar: frekar mikil sýra

2. Dogtooth

Talandi um sýru... Áhugaverð pæling um foreldra sem ofvernda börn sín með að einangra þau algjörlega frá umheiminum með að girða risastóra girðingu í kringum heimili sitt. Þau telja börnunum, 2 unglingsstelpum og stálpuðum unglingsstrák að umheimiurinn sé hættulegur og eina manneskjan sem þau komast í færi við sem er ekki í fjölskyldunni er ung kona sem faðirinn fær vikilega til að fulln ægja kynferðislegum þörfum sonarins.

Þetta er afar sjokkerandi mynd og mörg atriði sem eru alveg á

mörkunum að ganga fram af manni, en það virðist jú að ákveðnu leiti vera tilgangur myndarinnar. Mér fannst endirinn það besta við myndina, algjör snilld að hafa hann svona opinn og koma algjörlega á óvart.

Kostir: Öðruvísi, sjokkerandi og áhugaverð

Gallar: Pínu tæp

1. Mommy is at the hairdresser's

Mynd um fjölskyldudrama, séð með augum 12 ára stelpu. Sagan gerist árið 1966 og allt er í stíl þess tíma sem gefur myndinny mjög fallegt yfirbragð. Það að sjá atburðarásina með augum stúlkunnar heppnast mjög vel og gerir mikið fyrir stílbragð myndarinnar. Falleg og skemmtileg mynd sem fær mann til að minnast þess þegar maður var lítill.

Kostir: overall vel heppnuð mynd

Gallar: engir sem mér detta í hug í augnablikinu

Topplisti

Seint koma sumir topplistar en koma þó...

Það að velja mínar uppáhaldsmyndir var erfiðara en ég gerði mér grein fyrir en tókst þó okkur veginn að lokum. Þessi listi inniheldur alls ekki allar mínar uppáhaldmyndir en nokkrar af þeim bestu.

Le fabuleux destin d'Amélie Poulain (2001)

One person can change your life

Uppáhaldsmyndin mín um þessar mundi er Le fabuleux destin d'Amélie Poulain (Hin órúlegu örög Amélie Polain) en hún gerist í París og fjallar um mjög sérstaka unga konu sem leynilega fer að bæta líf anarra. Hún t.d. vekur upp gamlar minningar, leikur Amor og fær aldraða föður sinn til að endurheimta löngunina til að ferðast með hjálp garðálfs. Inn í þetta flækist svo auðvitað ástin eins og algengt er.

Mér finnst myndin góð því hún er afar falleg sjónrænt séð. Það er greinilegt að mikið er lagt í tökurnar. Það eru nokkur atriði sem ég man eftir bara út af því hversu vel þau litu út. Persónusköpun í myndinni er mjög litrík og stíll hennar í samanburði við það. Litir eru ýktir og maður tekur alltaf vel eftir öllu umhverfinu. Söguþráðurinn er einfaldur en skemmtilegur en að mínu mati eru það hinar litríku aukapersónur sem gera myndina góða.

En aðalástæða þess að þetta er uppáhaldsmynd mín er tónlistin. Tónskáldinu, Yann Tiersen, tekst að skapa einstaka stemmingu með einfaldri en frábærri tónlist. Það er svona general regla í bíómyndum að tónlistin ætti að vera þannig að fólk taki helst ekki eftir henni en því er öfugt farið hér Tónlistin verður mikilvægur hluti af myndini.

Pulp Fiction (1994)

Just because you are a character doesn't mean you have character.

Þessa mynd kannast flestir við. Hún er einum af mínum uppáhalds því hún er einfaldlega bara töff. Myndin fjallar um nokkra mismunandi einstaklinga sem eiga það sameiginlegt að lifa ekki við ákjósanlegustu aðstæður. Þeir tengjast á einn eða annan hátt í myndinni og tekst að vefja saman heildstæða mynd um örlög persónanna, þrátt fyrir að sagan sé ekki sögð í réttri tímaröð. Það eru fjölmargar senur á samtalsformi sem snúast aljörlega um pælingar. Ágætt mótvægi við grófa heildarmyndina og gerir myndina eftirminnilega.

The Matrix (1999)

Welcome to the Real World

Bíómynd sem fjallar um annan heim þar sem vélar stjórna búskap á mönnum meðan þeim er haldið í draumsvefni hljómar eins og frekar mikil sýra. The Matrix er hins vegar algjör snilld og tekst að búa til trúverðugt plott undir ótrúlegum aðstæðum, þar sem allt er möglegt. Í myndinni eru góðar brellur og flest atriði mjög flott. Myndin hlaut gífurlega mikla umfjöllun er hún kom út. Á þeim tíma voru sérstaklega miklar framfarir í þróun tölvunnar og myndin vakti upp margar spurningar um gildi tölvunnar í lífi manna. Góður framtíðartryllir, sem fær mann til að hugsa um framtíðina.

Sin City (2005)

Walk down the right back alley in Sin City and you can find anything.

Sin City á margt sameiginlegt með Pulp Fiction; þær fjalla báðar um persónur sem tengjast á ákveðinn hátt, eru ekki í réttri tímaröð og frekar ofbeldisfullar og grófar. Sögusvið Sin City er hins vegar allt annað en nútíminn og stíll hennar gerólíkur, þar sem hún er gerð eftir teiknimyndasögu. Þessi svart-hvíti, drungalegi stíll, með einstaka skærum lit, sem er t.d. einkennandi fyrir sumar persónur, heppnast mjög vel og gerir það að verkum að það er eins og maður sé að horfa á blöndu af leikinni mynd, teiknimynd og teiknimyndasögu, en það getur farið eftir atriðum. Einn af effectunum sem var notaður í var að teikna alla rigningu sem er í myndinni, en það kemur mjög vel út. Góð saga í flottum stíl.

Moulin Rouge! (2001)

Mér finnst flestar söngmyndir ekki neitt sérlegar skemmtilegar en þessi er það. Ég byrjaði að horfa á hana ruglaða á stöð 2 og gat ekki hætt að horfa fyrr en hún var búin (mæli samt ekki með því, fer ekkert sérlega vel í augun). Seinna horfði ég á hana óruglaða og fannst hún alveg jafn skemmtileg. Klassísk harmsaga um fátækt vs. ríkidæmi, ástir og afbrýðissemi, en hún virkar. Sviðsmyndin er flott og sömuleiðis búiningar og dansar. Skemmtileg ljúfsár mynd með ágætum söngvum.

Nokkrar aðrar uppáhaldsmyndir:

Little Miss Sunshine

Lion King

Lethal Weapon

Toy Story